Warto wierzyć w siebie!

Odkąd pamiętam zawsze słyszałam te słowa "nie dasz rady dziecko", "nie poradzisz sobie z tym" ,a ja byłam zawsze taka uparta i musiałam pokazać, że potrafię, że poradzę sobie z tym.
Jak to jest udowadniać całe życie, że nadajesz się do czegoś, że potrafisz, a w sumie nie ma nikogo obok Ciebie ,kto by wierzył w Ciebie i w to, że Ty jednak to potrafisz?

 
Nie, nie wpadam w kompleksy, nie mam poczucia niskiej wartości ,wręcz przeciwnie ,jestem silna, twarda i dążę do tego ,aby pokazać, że potrafię.
Kończyłam podstawówkę i przyszedł wybór szkoły. Chciałam iść do liceum, ale moja własna mama mówiła "dziecko, nie dasz rady, jak Ty zdasz egzaminy do szkoły? Przecież Ty sobie nie poradzisz" Poradziłam sobie, zdałam egzaminy, dostałam się do szkoły. I co? "Mój Boże przecież Ty nie dasz rady, tyle przedmiotów, a później matura" Myślałam, że już udowodniłam swojej mamie, że skoro zdałam egzaminy, to dalej będzie lepiej, że uwierzy we mnie. Niestety nie.
Szkołę skończyłam, zawsze byłam tym średniakiem, ale to mi wystarczyło. Zdałam maturę. Niestety na studia nie poszłam, bo przecież nie dałabym rady, a pieniędzy nie było by je opłacić.
Poszłam do pracy. i znów to samo "Ty do pracy?" Pracowałam nie w swoim zawodzie, ale świetnie sobie radziłam, przynajmniej tak mi się wydawało ,bo klienci w sklepie mnie chwalili. Wtedy okazało się, że moja szefowa twierdzi, że nie nadaję się do tej pracy, że skarżą się na mnie, że jestem niemiła. Ja? Niemiła? Przecież ja nigdy nikomu złego słowa nie powiedziałam.
Szefowa krzyczała często "Zwolnij się!" "Przynosisz straty" Hmm...tylko czemu sama mnie nie zwolniła? Teraz wiem, że to był mobbing, ale wtedy nie wiedziałam tego...
Tak wyszło, że i tak się zwolniłam za porozumieniem stron i poszłam do innej pracy - bardziej wymagającej. Dlaczego? Żeby pokazać, że potrafię, bo jestem ambitna.
Zaczęłam pracować w biurze. Pokochałam tą pracę. Dałam z siebie wszystko. Byli lepsi i gorsi kierownicy, kadra się zmieniała w zaskakującym tempie. Czemu? Bo ponoć za szybkie tempo, zła atmosfera, a ja czułam się tam jak ryba w wodzie. Byłam szczęśliwa, spełniona, praca dawała mi satysfakcję i jeszcze do tego byłam zakochana, szczęśliwie zakochana.
No ale mama...kazała wybierać, albo ona albo facet! Niby byłam szczęśliwa ale bałam się, bardzo się bałam o moją mamę. Nie raz tłukłam się z myślami...Boże co zrobić? Wyrzec się miłości i wybrać mamę. Wybrałam z wielkim bólem serca miłość. Pewnego dnia spakowałam się i uciekłam z domu, wyprowadziłam się do ukochanego. Byłam szczęśliwa, chociaż żal było mi mamy, że ją opuściłam, że została całkiem sama.
Kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży, moje szczęście było tak wielkie, że bałam się, że z niego pęknę.
Mama nie przyjęła tego z radością, była zła, rozgoryczona. Jak dalej żyć? Jak spędzać święta?
Kiedy dziecko się narodziło ,wszystko się jakoś ułożyło, mama zaakceptowała mój wybór. Może dlatego, że zauważyła jaka jestem szczęśliwa?
Ale znów pojawiła się ta "niewiara" i słowa"jak Ty dziecko wychowasz?" . Nagle znalazło się wśród mnie tyle osób, które również we mnie nie wierzyły. Co ze mną jest nie tak? Dlaczego nikt we mnie nie wierzy?
Dobrze, że mój ukochany wierzy, chociaż też nie w każdej sytuacji.
Co mi to wszystko dało? Czego mnie nauczyło? Dało większą wiarę, że jednak mogę, że chcę, że POTRAFIĘ...mimo wszystko :)


Historia xxx