Pierwsza młodzieńcza miłość.

Wszystko zaczęło się jak zawsze. Młodzieńcza miłość. Zasłonięte oczy klapką i brak rozeznania co się wkoło dzieję. Byłam typową nastolatką która pierwszą miłość miała w wieku 19 lat. Wiem dla niektórych to późno, ale ja nie chciałam się spieszyć, chciałam poznać kogoś komu na mnie zależy i będzie mnie kochał.

Tak na początku myślałam o Rafale. Był czuły, kochający, obsypywał mnie upominkami. Planowaliśmy razem ślub, dzieci, wspólne mieszkanie. Ehh.. Ideał..

Pierwsze symptomy zaczęłam zauważać dwa tygodnie przed ślubem jego kuzynki. Zaczął do mnie dzwonić krótko, ciągle gdzieś jeździł. Jak nie do dziadków to do kuzynki po coś. Do mnie przyjeżdżał raz w tygodniu. Coraz rzadziej, a w końcu miał te 5 kilometrów mógł to robić częściej.

Zaczęłam myśleć o tym, ale mówiłam sobie w myślach. „nie możliwe, przecież on mnie kocha!”.

W dniu wesela i w czasie zachowywał się jakoś dziwne, jak by specjalnie chciałby mnie zdenerwować. Starał się mnie nie słuchać, mną nie zajmować. Więcej uwagi zwracali mi rodzice mojego chłopak, którzy bardzo mnie lubili, i wręcz kochali. Dlatego to było dla mnie takie dziwne. Niby mi pomagał, a momentami robił się zamyślony i taki zły. To było dziwne, bardzo dziwne..

Na poprawinach było nieco lepiej ,ale jednak zachowywał dystans, nie dotykał mnie, nie trzymał za rękę, tylko chodził ze mną wszędzie, rozmawiał, było tak sztucznie, na pokaz. Czułam się z tym źle, ale obiecałam sobie że wytrzymam tą imprezę. Nie chciałam robić przykrości parze młodej i całej rodzinie. Postanowiłam wyjaśnić to później. Tym bardziej, że od poniedziałku czekała mnie sesja letnia 1 roku studiów. Jedna z gorszych. Mówiłam sobie, przyłożę się zaliczę to wszystko i z głowy.

Przejdźmy do wtorku rano w tygodniu po weselu. Godzina 4.25. SMS. „Musimy ze sobą zerwać. Nie kocham Cię. Mam inną.” Aż poderwałam się zaspana na łóżku, od razu zadzwoniłam, na moje pytania odpowiadał tylko Tak, tak i koniec rozmowy. Nic się nie dowiedziałam tylko załamałam, a tego dnia miałam jeden z cięższych egzaminów i inne przede mną. Boziu.. Co teraz?

Oczywiście, egzaminu nie zaliczyłam. Byłam w innym świecie. Nic do mnie nie docierało. Po paru godzinach ciężko się pozbierać.

Już następne egzaminy szły mi lepiej. Chociaż w między czasie słyszałam parę słów od znajomych, że ta dziewczyna to ladacznica. Ma dziecko z żonatym facetem itp. Wiele złych szczegółów mogłabym opowiedzieć., ale tak było. Nie pocieszałam się, że jestem lepsza, tylko taką opinią się sławiła ta jego ”wielka miłość”.

Tydzień później w poniedziałek zadzwonił do mnie telefon. Patrzę na wyświetlaczu Mama Rafała. Ciśnienie mi się podniosło. Dopiero co sobie w miarę to ułożyłam.

„Cześć, słyszałaś co się stało z Rafałem”

„No tak znalazł sobie nową miłość”

„Nie o tym mówię. On nie żyje”

W tym momencie świat tak mi się zawalił, że myślałam, że schowam się do ciemnego miejsca i będę płakać i płakać.

Powiem szczerze, że dużej części tej rozmowy nie pamiętam, tak mi się umysł zamknął, że po tym zdaniu ciężko było mi cokolwiek myśleć.

Ludzie w koło mi współczuli, a ja jeszcze sesje miałam, za pasem pogrzeb i w ogóle tyle na mnie wskoczyło, że miałam dziwne myśli.

Pewnie zastanawiacie się co konkretnie się stało, że zmarł. Tutaj pytanie jest trudne do wyjaśnienia. Wszystko zaczęło się, że poszedł ze swoja miłością na poprawiny (na wesele ona była z innym), podobno doszło do szarpaniny, bo nakrył ją z kimś jak się obmacują. Wyszedł z poprawin i szedł na piechotę do domu. Dodam że musiał przejść ok. 15 kilometrów, może to nie jakoś bardzo dużo, ale dla niego za dużo. Po drodze, przy jednej z starych fabryk, zauważono jego ciało. Według policji powiesił się na bramie, na jakieś linie, według jednego świadka, który się bał zeznawać, byli tam jacyś ludzie wanem którzy go powiesili. To było wcześnie rano, kiedy świadek jechał w poniedziałek do pracy. Widziałam materiał dowodowy i na prawdę były rany na szyi które nie wyglądały na powiedzenie, bo w innym miejscu było zaciśnięte (nisko szyi, nie wysoko). Dlaczego widziałam te rzeczy? Ponieważ musiałam zeznawać. Jak zauważyliście tydzień temu się ze mną rozstał więc musiałam złożyć zeznania w których oczyszczę się z zarzutów. Ja do tej pory nie wiem w co wierzyć.

Po paru latach ułożyłam to sobie w głowie, ale ciągle mam problemy z zaufaniem. Mam teraz chłopaka od 3 lat i czasem ciężko mi zaufać, on to widzi i się denerwuje, bo on mi ufa i boi się, że nie kocham go tak mocno jak on. A ja go kocham, ale nie wiem czy będę w stanie zatracić się w tym aż tak, ale z roku na rok kocham go coraz mocniej.

Napisała..."jedna z was"